همه هیچ

 هرچه رفتیم و باز آمدیم

                                 همه هیچ

هرچه خواندیم و نوشتیم

                                همه پوچ

هرچه گفتیم و شنیدیم

                                 همه باد..!

                                                 و نه آنقدر که بتواند بجنباند

 برگ زردیرا که بر سر شاخه پاییز

 چشم انتظار مرگ است.

بنگر،

 تنهایی من در آیینه پیداست

                                     نقشی ابدی، دیر پا و ایستا

چنان بتی در باور یک کافر

سخت و سرد ولا تغیر

ایستاده است و مینگرد

بی دست و پایی خویش را 

                                      

تنهایی من پندار ثابت آینه هاست

در خیال یک تصویر

از چهره خویش...

 

تنهایی من حک شده بر آیینه های سنگی زمان

که در آن شناورند

ایمان و باور و مهر...